düşerken,
kollarından
tutacak iki dostu
olmalı insanın...
ayağa kaldırıp
direnmeyi
öğreten!
***
ki
ölüm
anı çattığında
tabutunu sırtlayacak
dört dostu bulabilsin!
***
eskiden
demeyeceğim
eskiden de vardı!
ama bize dayatılan
şu aymaz toplumda
iyice ayyuka çıktı!
***
dostluk
artık mesajlarda
yaşıyor, yaşatılıyor!
acı da öyle keder de!
bu sosyal medya denilen
çağın illeti, birbirimizin
gözüne bakamaz ve
iç duygularımızı
anlatamaz hale
getirdi bizi!
***
düşünün!
adam diyor ki;
‘babam hastalandı’
çoğu beğeni gönderiyor!
neyini beğeniyorlarsa!
***
adam
iki gün sonra
‘babam hastanede’
diye paylaşım yapıyor!
herkes üzüntü işaretliyor!
nasıl üzülüyorlarsa!
***
adam
üç gün sonra
‘babam yoğun bakımda’
yazınca, mesajlar artıyor;
‘yapma ya, çok üzüldük
çok geçmiş olsun!’
***
adam
bir hafta sonra
‘babamı kaybettik’ diyor!
ağlayan adam işaretliyorlar!
ilk kez duyanlar da
‘ağzı açık adam’la
başsağlığı diliyor!
***
ertesi
gün adam!
sosyal medyadan
acısını paylaşanlara
teşekkür ediyor!
işte insanlığın öldüğü an!
***
eskiden
mahallemizde
radyomuzu açmazdık
televizyon seyretmezdik
ölene ayrı bir saygı duyardık
cenaze evini yalnız bırakmazdık!
yoksulsa büyükler para toplardı
bütün kadınlar yemek yapardı!
çay - şeker getirenler olurdu
gençler yerinde durmazdı
acı böyle paylaşılırdı!
ölen unutulmazdı…
***
şimdi
komşular
yemek yapmıyor
hazır yemekçiler var!
ve
acılarınla yaşıyorsun
kimse paylaşmıyor!
aynı apartmanda
komşum dediğin
kapını çalmıyor!
***
her şey boş!
insanlar
mesajlar
ve
taziye çadırları!
***
dost bulana
aşk olsun!
Çok hassas ve tükenmek üzere olan bir değere değinmişsiniz. Kutlarım. Kalemine yüreğine sağlık. Sayın Mustafa ÖZKE. Teşekkürler.