Yazmak bazen çok zor geliyor insana.
Zihnimiz zaman zaman oyunlar oynuyor, bir anda binlerce şey akıldan geçse de bunları sözcüklere dökmek çok zor oluyor.
Yazabilir miyim diye düşünüyorum kaç gündür.
Kısa bir süre de yazmalı mıyım diye düşündüm.
‘Evet yazmalıyım’ dedim kendime.
*****
Bunu saklarsam, anlatmazsam bir gün kendimi suçlu hissedeceğimi biliyorum.
Sorumluluğumu yerine getirmediğim düşüncesinin beynimi kemireceğini de biliyorum.
Görmezden, duymazdan gelmek hataya ortak olmaktan farksız çünkü.
Fazla merakta bırakmayalım, konu terör ve şehitler elbette.
Başka bir şey düşünemez olduk.
Haber sitelerini bile ne yazık ki, “Acaba bugün kaç şehit var” diye açar hale geldik.
Haberler arasında şehit haberlerini arar durumdayız.
Çünkü yüreğimiz yanıyor ve kanıyor.
Oluk oluk akıyor kan…
*****
Gencecik evlatlar, eşler, babalar toprağa veriliyor.
İçimizde biriken öfke her birimizi patlamaya hazır birer bomba haline getirdi.
İnsan elinde olmadan o patlamayı yaşamak istiyor. İçimizdeki şiddeti bir yere yöneltmek, belki de biraz rahatlamak istiyoruz ama elbette ki böyle bir patlama durumunun sonuçları daha çok acıya neden olacak.
Gözümüzün içine baka baka kandırıldığımızı, acılarımızı hafifletmek yerine körüklendiğini hissetmek öfkemizi katlıyor.
*****
Çözüm lazım ama yetkililer çözümden çok tehditkar söylemleri tercih ediyor.
Aylar sonra eski bir dostla gerçekleşen telefon görüşmesinde dostun çözümü ise dehşet verici.
“Vatandan daha önemli bir şey yok” diyor dost.
“Evet, vatandan önemli bir şey yok” diyorum.
“Teröristlere lanet olsun” diyor.
“Evet, teröre bulaşanlara da terör örgütlerini maşa olarak kullanıp gençlerimizi katlettirenlere de lanet olsun” diyorum.
*****
“Beyaz Toroslar geri gelmeli, bazılarını çocuklarının gözleri önünde alıp gitmeli, bir daha dönmemeliler. Kuyulara atsınlar diyor” dost.
Donup kalıyorum.
“Olmaz” diyorum.
“Olmalı ben destekliyorum” diyor.
Ne söylesem ne anlatsam da boş…
İkna olacak gibi değil çünkü inanmış dillendirdiği sözde çözüm yoluna…
Durum bu kadar vahim.
Terör nereden kimden gelirse gelsin lanetlenmeli…
Terörle mutlaka mücadele edilmeli…
*****-
Evlatlarımızın analarının, babalarının kollarına koşması, kendi evlatlarını, eşlerini kucaklaması sağlanmalı.
Acılar son bulmalı.
Bu acılar son bulmazsa durum gerçekten de çok vahim.
Çünkü terör örgütü PKK ya da terörden beslenen iç ve dış güçler amacına ulaşacak.
Kardeşin kardeşe düşmanlaştığı günleri yaşıyoruz.
Terör nedeniyle bir etnik kökene sahip herkesi terörist olarak görmek felaketin başlangıcından başka bir şey değil.
Etnik köken düşmanlığının devamında mezhep, siyasi görüş gibi farklılıkların da birer düşmanlık kaynağı olması çok olası.
Türkiye tarihine utanç kaynağı olarak yazılan örneklerini unutmak mümkün değil.
Madımak, Sivas ve 12 Eylül…