İnsan hayatı boyunca hep acının içinden geçer.
Ya kıyısından ya içinden.
Ama illa ki geçer.
**
Bazen yaralar bazen teğet geçer ama kalıcı hasarlar bırakır hep.
Periyodik olarak acı çektiğimiz dünyamıza hala alışamadık.
Çünkü insan acıyı bir türlü kabullenmek istemez.
Kim ister ki zaten?
Sana acı veren kişileri görmeyi?
Acı veren olayları hatırlamayı?
Ve acı çekmeyi kim ister?
Elbette kimse istemez.
Ama acı hep kendini hatırlatır.
**
Hayat hep acılarla kaplı değildir elbette.
Acıya rağmen güzellikler de etrafımızda kol geziyor.
Önemli olan bizim acı eşiğimiz, takılı kalıp kalmadığımız.
Çünkü hayat acıyla yaşanmayacak kadar kısa.
Kendimize eziyet etmeyecek kadar da kısa.
Bu yüzden hep kendimize eziyet etmek yerine bazı olayları ardımızda bırakıp önümüze bakalım.
Çünkü insan takılı kaldıklarının esiri, unuttuklarının hürüdür.