Yaşadığımız şu zamanda maddi ve manevi sıkıntılar almış başını gidiyor.
Huzurun, güvenin kalmadığı insanlığın öldü dediğimiz bir anda öyle bir olaya şahit oluyoruz ki, evet insanlık ölmemiş diyebiliyoruz.
İnsan olarak umursamalı, duyarlı olmalı ve el uzatmayı bilmeliyiz.
**
Hayatın koşturmacası içinde ordan oraya savrulurken bazen trafımızdakileri gözardı edebiliyoruz.
Üstelik öyle bir zamandayız ki kime güvenceğimizi şaşırıyoruz.
Aslında suistimal edilen iyi niyetlerimiz bizi bu noktaya getirdi.
**
Ama yine de iyi insanların varlığı hala var.
Bugün şahit olduğum bir manzarayı anlatmak istiyorum.
**
Bir işim için dışarı çıktım. Yolda giderken çarşının göbeğindeki bir çöp konteynerının yanında bir adama denk geldim. Adam çöp konteynerının arkasında çökmüş kalmış, elince çöpten aldığı bir poşet içerisindeki ekmekle oturuyordu. Hatta başı aşağı doğru düşüyordu. Bir an korktum birşey mi oldu diye ama adam hareket edince yoluma devam ettim.
İşimi bitirip yine aynı yoldan dönerken, adam yine aynı yerinde başı önüne eğik halde oturmaya devam ediyordu. Bir farkla ama. Bir amca adamın kolundan tutmuş; 'Hadi gel bunları yeme sana yemek alayım' diyordu.
**
Bu şahit olduğum manzara karşısında ise duygulanmamak elde değil.
Şu zor günlerde herkes birbirinin sırtından geçinirken, ucuz ürün diye metrelerde kuyruklarda beklerken, amcanın bu insani davranışı gerçekten de iyi insanların varlığını bir kez daha hatırlattı bana.
**
Bu davranışın ile bizleri gerçeği bir kez daha tokat gibi çarptın.
Şu zamanda iyi insanların varlığı bir elin parmağını geçmezken senin yaptığın bu hareket ne kadar da değerli oysa.
Asıl insanlık bu işte.
Çıkarsızca ve hiçbir karşılık beklemden el uzatmak.
Yardım etmek...
Bu manzara ise bizlere ders olsun.
Hiçbir zaman ön yargı ile yaklaşıp insanları değerlendirmemiz gerektiğini öğretsin.
Hiçbir karşılık beklemeden insanlara el uzatmanın değerini öğretsin.
İyi ki varsın amca!
İyi ki senin gibi iyi insanlar hala var!
Bir kez daha anlamış olduk ki; iyi insanlar hala ölmemiş...