Kelimeler bazen zihnimize balyoz darbesi indirirken bazen de ruhumuzu göklere çıkarır.
Kelimelerin anlam kazanması ise bizim ona yüklediğimiz değer kadardır.
Sevdiğimiz insanın ufak bir sevgi sözcüğü ruhumuzu mutluluğa boğarken aynı şekilde olumsuz bir sözü ise bizi kedere mahkum eder. Bizi bu duygu yoğunluğuna iten ise sevdiğimiz insan olması mı, yoksa ona yüklediğimiz anlamın bizde oluşturduğu tahribat mıdır?
Defalarca sorsak da kendimize bir cevap bulamayız kendimize. Cevapsız sorular kuyusu içerisinde debelenir dururuz. Ruhumuzun canhıraş çırpınışlarına kulak kabartan da yoktur oysa ki…
Kimse, hiç kimse olmasa bile seni senden iyi tanıyan Rabbin vardır. Her daim seninle, seni senden iyi bilen bir Rabbin vardır. İşte o zaman ruhun huzur içinde oluyor. Benliğini bir sükûnet kaplıyor, için feraha eriyor. Semadan bir nefes çekip ruhunun dinginliğine bırakıyorsun kendini. Sana dağ gibi gelen dertler silsilesi küçülüyor gözünde.
Her şey daha bir güzel görünmeye başlamıştır.
İç dünyana doğru bir yolculuğa çıkıp kabuğundan sıyrılıyorsun artık. Sen kabuğundan sıyrıldıkça etrafında ki güzellikler ruhunu sarmaya başlamıştır ve daha güzel bakmaya başlamışsındır artık. Hayatın güzellikleri karşısında hayretler içerisinde kalmış,tökezlemişsindir belki de. Tökezlemelerin seni yıldırmasın. Onlardan güç al ve daha güçlü bir şekilde ayağa kalk!
Unutma! Sen,seni anlayanların yanında kıymetlisin. Seni anlayan insanın yanında çiçekler açmaya başlarsın çünkü. Ruhun bulutlar üzerinde gezmeye başlar,sevgi ile donatılır dört bir yanın o zaman.
Sevgi kırmaz,incitmez,yaralamaz.
Sevgi her zaman güzelleştirir…