Çocukluğumuzun oyun(cak)ları!

Çocukluğumun ilk yıllarında kamışa geçirilmiş bir çivi ve çivinin ucunda iki lastik tekerleğin olduğu oyuncakla başladım hayata… *** Sonrasında misket (biz gulle deriz), yakan top (yakartop deriz), uzun eşek, 9 kule, saklambaç ve körebe… Daha buna benzer birçok digital olmayan ama oldukça eğlenceli zamanlar geçirmemize, arkadaş edinmemize olanak sağlayan oyunlar… *** Bu saydığım oyunları, 18 yaş altı gençlerin ve çocukların birçoğu adını bile duymamıştır. *** Çünkü, hayatımıza teknoloji girdi… *** Unuttuk paylaşmayı, birlikteliği, fedakarlığı ve vefakarlığı… *** Şimdiler de ise bilgisayarlarda oynanan stratejik oyun dedikleri kanlı savaş oyunları… Yetenek dedikleri tamamen vakit öldürten, birbirinden ahmakça ve tek başına oynanan küp oyunları… *** Eski oyunları oynarken edindiğiniz kazanımları, şimdiki oyunlarla tamamen kaybediyoruz. *** Okuldan gelen çocuklar doğru internet salonlarına koşuyor… Oynanan oyunların yarattığı tek faktör ise ego… *** Bireyler, çocukken aldıklarıyla ile büyürler ve gelişirler, sonra da toplumda yer edinirler. *** Birlikte oynanan oyunlar ve birlik içinde yapılan etkinlikler çağımızda neredeyse kalmadı. Sadece okullarda, mecburiyetten, sırf öğretmen görev verdiği için yapılan birkaç etkinlik… Ya gerisi… Gerisi, bilgisayar, telefon ve oyun konsolları… *** Dahası ise yalnızlaştırılmış toplum, manevi değerlerin itildiği bir millet… *** Biz bu değiliz aslında… *** Biz, komşuluk ilişkilerini bilen, mahalledeki yaşlı teyze ve amcaların bakkal, manav işlerine yardımcı olan, onların saçımızı okşadığı ve teşekkür ettiği masum çocuklardık. *** Teknolojiden uzaktık… Ya bilmiyorduk ya da paramız yetişmiyordu. Ders arasında aldığımız simidi arkadaşlarımızla paylaşıyor, bazen bir gazozu 3 kişi paylaşıyorduk. *** Şimdi ise oyun konsolumuza dokunanı azarlıyor, bilgisayarımızı kullanana bağırıyor, davetlere ise dudak büküyoruz. *** Çünkü yalnızlaştırıldı… Çünkü, 9 kule oynarken mahallenin tüm çocuklarının katıldığı oyun gibi bir oyunumuz kalmadı. *** Yakan top gibi, kızlı erkekli oynadığımız bir oyun daha yok… *** Belki şimdi uzaktan kumandalı oyuncakların biri gelip biri gidiyor evimize… *** Ama o kamıştan yapılan, lastik tekerlekli oyuncağı tamir ederken yanımıza gelen arkadaşlarımız yok artık, uzaktan kumandalı oyuncaklarımızla oynarken… *** Bizim de kahramanlarımız vardı çocukken… Bruce Lee gibi dövüşmek, Cüneyt Arkın gibi havalarda uçmak, He-Man gibi güçlü olmak isterdik. Bunları yaparken de, arkadaşlarımızla rol kapardık ve mahallenin o dar sokaklarında cıvıl cıvıl sesler içinde koşuşurduk… *** Ya şimdi! Şimdiki çocukların da kahramanları var… Ama o kahramanlarla odalarına hapsoluyorlar… Kısacası, yalnızlaşıyorlar…  *** Yalnızlaşan çocuklarımızın büyüdüklerinde toplumdaki yerini tahmin edebiliyor musunuz? O zaman, sahip çıkalım geleceğin değeri çocuklarımıza…  *** Bizi ayakta tutan çocukluğumuzun oyunları!!!