En büyük engel sevgisizliktir...

İnsanlar sevgi ile yaşar,sevgi ile yaşam bulur.
Sevgisiz bir insan için hayatın,yaşamın hiçbir anlamı,güzelliği yoktur.
Herşey sevgiye muhtaç ve sevgiden meydana gelir.

Sevgi diyoruz,sevmek diyoruz ama insan önce kendisini sevmeli.
Önce kendisini sevmeli, değer vermeli ki etrafına da sevgiyle yaklaşabilsin.
Çünkü; hayatımızın büyük bir parçasını sevgi oluşturur.
Sevgiden ne anladığımıza bakarsak,insan annesini,kardeşini,eşini,arkadaşını karşılıklı sevmelidir.
Sevgi karşılık bulduğu zaman güzeldir.
Çünkü karşılık verilen sevgide ne incitme, ne zarar verme vardır.
İnsan sevdiklerinden karşılık bulduğu zaman mutlu olur, hayatı güzelleşir.
Bu sebeple herkes birbirini sevmeli.
Sevgisiz insan olmadığı zaman da toplum güzelleşir, kötülükler son bulur..

**

Sevgisizlik ise vebadır.
Bir hastalık gibi yayılır ve zarar verir.
Sevgisiz insan olmadığı gibi sevimsiz bir toplumun olması da insanların huzurunu bozar, insana zarar verir.
İnsan sevgiyle doğar,sevgiyle yaşar ve sevgiyle var olur.
Kadın cinayetleri ve tüm kötü hadiselere baktığımız zaman hep bir sevgisizlik yatar altında.
Sevginin iyileştirdiği, yaraları sardığı gibi sevgisizlikte zarar veriyor, sonuçları kötü oluyor.

**

Kainatta her şey sevgi ile beslenir.
Sevgisiz kalan insan susuz toprak misali kurur, çölleşir ve tutuncak dal arar.
Sevgi insanın özü, yaşam kaynağıdır.
Sevme ve sevilme umudunu kaybeden bir insanın yaşamı sürdürmesi kendisine yük olur.
İntiharlara baktığımız zaman en büyük nedenin sevgisizlik olduğunu görüyoruz.
Yani işin özü şu ki; sevgi insanın aslı olduğu gibi yaşamın da aslı ve en önemli gerçeğidir.
 Doğduğumuz günden, öldüğümüz güne dek sevgi arayaşımız sürer.
Çünkü biz sevgiyle besleniriz.


Sev,
Sevil,
Yaşamı değerli kılan en büyük duyguyu iliklerine kadar hisset ki hayat koşuşturmacasında tökezlediğinde kalkmanı sağlayacak bir nedenin olsun. Hep sevgiyle kalmamız temennimle..