Kimsenin kimseye el attığı, faydalı olduğu yok.
Her yerde çıkarcı, iki yüzlü, bencil insanlar var.
Dönüp bir iyilik yapacak kadar vaktimiz, sabrımız ve insanlığımız kalmamış.
**
Yapılan iyilikler gösteriş, davranışlar sahtelikten ibaret.
Duygular ölmüş, benliğimizi karamsarlık sarmış.
O kadar sarmış ki, dışarıda bir robot misali dolaşıp, insanlar arasında kayboluyoruz.
**
Kayboluyoruz çünkü artık bizde ne yapacağımızı bilmiyoruz.
Bir iyilik, küçük bir dokunuş gördüğümüz vakit afallayıp kalıyoruz.
Çünkü; görmüyoruz.
Çünkü; kimse kimseyi görmüyor.
Çünkü; insanlar birbirine karşı çok acımasızlaştı.
Ufak bir yardım talep edilince arkamıza bakmadan kaçar olduk.
Hiç dönmeden, ardımızda ne bıraktığımızı umursamadan kaçıyoruz.
Kaç,kaç,kaç...
Nereye kadar ama?
**
Hani nerede insanlık o zaman?
Nerede yardımlaşmalarımız?
Nerede kardeşliğimiz?
Nerede birlik ve beraberliğimiz?
**
Lafa gelince suda kül bırakmayan insanoğlu konu yardım olunca, iyilik olunca hayalet oluyor.
Ne hallere geldik böyle?