bu da geçer yahu!

yüzbaşı

süha gibi bir emir subayı

olmak istemezdim doğrusu!

***

kardeşinin

başına gelenlerden

dolayı çekmediği eziyet

kalmadı adamın!

***

ustası,

bir kadın gibi

okşayarak iki eliyle

tuttuğu klarnete

nefes verince işgal yıllarının istanbul’un da buldum kendimi!

***

amiral

colthart’ın emir subayı

olmak zorunda kalan yüzbaşı süha ve çıkardığı mizah dergisinde amiral’in kafasını balkabağı olarak çizdiği için gazetesi kapatılan süha’nın kardeşi kemal!

***

yüzbaşı

süha milli mücadelenin,

kardeşi kemal ve arkadaşı falih de kapatılan gazetenin derdinde!

***

adana

devlet tiyatrosu

uğur saatçi’nin yazdığı ‘bu da geçer ya hu’ adlı muhteşem eseri ile perdesini açtı!

özlem demirkale

her zaman olduğu gibi prömiyere davet ettiği dostlarını yine kapıda karşıladı!

***

amiral colthart’ı

canlandıran fırat demirağ, yılların verdiği ustalığı o üniforma altında yaşatırken, İngilizce arasına karıştırdığı ‘kırık Türkçe’ konuşmasıyla tam not aldı!

***

falih

alınmasın ama

beni de en çok kadriye etkiledi ve oyunda gösterdiği üstün performansla seyirciyi sahneye kilitledi!

***

doruk

nalbantoğlu’nu

daha önce de seyretmiştim, bir rol bir sanatçıya bu kadar mı yakışır, yakışmış!

***

mazlum taşkıran,

efe ünsal, yeliz tekman,

hülya yıldız, burak erol, ozan sargın, dilek dokumacı, ömer bertan, nazlı köymen, recep kekil, tülay uğurlar, koral kısakürek, mustafa hardaldalı, vahit yöney, gürcan algan, verdi boğaç ve zeyrek yıldız’ın da adını tek tek yazdım!

çünkü

yazılacak kadar unutulmayacak bir gece yaşattılar!

***

o an

anadolu

savaş acısıyla yanarken,

istanbul’da işgalcilerle mücadele eden bir avuç insanı gördüm!

***

‘bu da geçer yahu’

işgal acısı çeken istanbul’un

her ne pahasına olursa olsun mücadele eden insanlarını anlatırken; savaşın tozu dumanı ve işgalin hüznü içinde gülümseten bir kesit sunuyor seyircilerine!

***

barış erdenk’in

yönettiği oyun

aslında günümüze de bir projektör tutuyor ve yol gösteriyor… gözlerinizi kapattığınızda yaşadığınız an bir film şeridi gibi geçiyor önünüzden, kopmuş bir film şeridi gibi!

***

emin serdar kurutçu

öyle bir müzik ortamı ve orkestra oluşturmuş ki; klarnetle başlayan sonra diğer çalgılarla devam eden müzikal yolculuk, oyuna neşe katıyor!

seyirciye

sadece sırtını koltuğa yaslayıp istanbul’un o hüzünlü günlerini bazen duygulanarak bazen de gülümseyerek izlemek kalıyor!

***

ve

oyunun sonunda

ayağa kalkarak

avuç dolusu alkışlamak!