güz

güz gülün gücünü almış gibi

yapraklar bir bir dökülüyor toprağa

gözyaşları damardan girip

yükleniyor kirpiğe

ne kadar mücadele etse de nefes

bedende kalmıyor heyecan

bir varmış

bir yokmuş gibi

oluyor tendeki can

***

gücüne gidiyor gecenin

hastane odasında gülü yalnız bırakmak

geçmek bilmiyor vakit

soğuk cama vurdukça vuruyor

sabaha karşı bir bedende

kan donuyor can kuruyor

çapaklı gözler

gül yaprağından koptu mu

kopacak mı diye soruyor

***

ve güz gülün gücünü alıyor

yapraklar bir bir dökülüyor

sırası gelen goncasından sökülüyor

nefesini veriyor gül bağrından

son bir nefes

artık hiç gelmeyecek bir daha

kıyısından bile geçmeyecek ömrün

***

ne gülün gözü kalıyor güzde

ne güzün gözü kalıyor gülde

dua saati eller kalkıyor

çınlıyor nasıl bilirdiniz diye bir ses

ardından veriliyor gül toprağa

geriye kalıyor uzun bir kafes

ağla gözüm ağla güle

ağla gözüm ağla güze

yine muhtaç oldun

yaprak dökümü bir çift söze

***

söz tükendi tendeki can misali

güz tükenmedi

gül tükendi köz tükenmedi

bir gül bir gül daha

yetiştir kör karanlığın

nefesini sabaha

***

kaç ömür

bir gül misali güz vakti

bir hastane köşesinde son buldu

son bulacak

***

güz hangi hastanenin yatağında

hangi bahçenin gülünü sorgulayacak

kimseciklerin haberi olmadan

hangi gül

son yaprağını toprağın bağrına yollayacak

kim bilir!