sizin hiç güvercininiz öldü mü?

kaç zamandır bir şeyler var içimde anlatamadığım

küçük penceremin sol kenarındaki güvercin yavrusu öldüğünden beri huzursuzum

yine de birazcık sevinç kırıntısı var çırpınan

onu da diğer yavrunun yaşıyor olmasına bağlıyorum

***

sabahları göz ucuyla bakıyorum pencereye

sonra su veriyorum güvercinlere

bir avuç buğday bırakıyorum

yavrunun her geçen gün büyüdüğünü fark edince içim içime sığmıyor

hele anne güvercinin, gagasını yavrusunun gagasına getirip beslediği anı görmek günümün bütün yorgunluğunu alıp götürüyor

***

ama yine de içimde bir şeyler var anlatamadığım

ölen güvercin yavrusunu ilk beslediğim günler geçiyor gözlerimin önünden

derken bir ambulans sesi bölüyor duygularımı

kırmızı ışıkta yığılmış araçların ardından yankılanan yardım çığlığı

***

ne oluyor bana böyle

sanki haziran depreminde sarsılıyorum

dışarıdan gelen her sese olumsuz gözlerle dalgın dalgın bakıyorum

sanki evde televizyon seyrediyorum

sanki çatışmaları, şehit cenazelerini, mayınları, ölümleri anlatan spikeri dinliyorum

vücudumun her yanında bombalar patlıyor

yavru bir güvercinin sancısıyla başlayan acılar, anaların, babaların ağıtlarıyla ve gözyaşlarıyla bir ağrı gibi yükleniyor yüreğime

***

iki güvercin yavrusundan birini kaybedince korktum

bu yüzden, yıllarca besleyip büyüttüğü evladını kaybedenlerin acısını kaldırıp bir yere koyamıyorum

bir ambulans çığlığı gibi sarsıyor bedenimi

***

ya o batan kaçak teknelerinde boğulup küçücük bedenleriyle sahile vuran çocuklar!

‘kaybedecek bir şeyi olmayanlardan korkmalısın’ diyor marquez.

çünkü onlar kazanmak için her şeyi yapar!

ne garip bir dünya değil mi?

hep bir şeyleri kazanmak için öldürülüyor bu insanlar

***

ve dünya barış gününü kutluyoruz

simgesi güvercin olan barış gününü

hani penceremde beslediğim güvercinlerin havalandığı barış gününü

bombaların, mayınların, çatışmaların, şehitlerin, gözyaşlarının, ağıtların ve acıların gölgesinde

***

sahi

sizin hiç güvercininiz öldü mü?