unutuyoruz

“…evde ekmek olmazdı

komşuya giderdim

‘çocuk köfte istiyor, bayat ekmek varsa alabilir miyim’ diye…

halbuki evde yiyeceğimiz bir lokma ekmeğimiz olmazdı.”

hababam sınıfının hafize anası

münir ozkul filmlerinin vazgeçilmez yoldaşı

karakter oyuncularının eskimeyen yüzü

attığı kahkahalarla insana yaşama sevinci veren dev tiyatrocu

oynadığı rollerde hep kaynaştıran, dostluğu, sevgiyi, saygıyı yücelten örnek sinema sanatçısı

adile naşit’e ait bir söz bu…

***

on yedi haziran doğum günüydü

malum, unutuldu

andıysa; sen, ben, bizim oğlan

oysa hafize ana unutulmamalıydı

kahkahaları kalmalıydı anılarda

***

unutmak genlerimize işlemiş

babalar gününe kadar babamızı unutuyoruz

anneler gününe kadar annemizi

zaten huzurevleri ele veriyor onlara olan sevgimizi

***

şimdi işimiz düşmezse hatırlamıyoruz dostumuzu

çıkarımız yoksa görmüyoruz

‘bu insan öldü mü’ diye sormuyoruz

telefonumuzun hattı değişiyor birden

yeni telefon alıyoruz

numaralar kendiliğinden siliniyor

telefon suya düşüyor, dağa kaçıyor

aradığın zaman ‘aaa sen misin, nerelerdesin’ şımarıklığı

***

adile naşit gibi ne sanatçılar unutuldu

ama en güzel politikacılar unutuyor

işte bir seçim dönemi geçti

her gün kapını çaldılar

geldiler, gittiler

bir de yemin ettiler

seçim öncesi susmuyordu telefonların

üstü üstüne geliyordu mesajların

biri gidip, öteki çalıyordu kapını

***

ne oldu

niye aramıyorlar

soranın niye yok

seçim bitti, işin bitti

unuttular

unutuldun işte

zaten gider gitmez unutkanlık yapıyor ankara havası

hele ilk maaşla ne güzel yeniliyor arap tavası

öncekiler gibi

***

sana ne kaldı; kuru ekmek

şimdi komşun gelecek, ‘çocuk köfte istiyor, bayat ekmek varsa alabilir miyim’ diye

‘evimde ekmeğim yok’ diyemeyecek