ÖFKE

Evet, öfke…
İnsan en çok öfkeliyken düşer, ama sadece kendi içine değil, en çok da başkalarının hayatına takılıp kalırken. Başkalarının başarıları karşısında duyulan o kıskançlık, “Ben neden yapamadım?” diye değil, “O neden yaptı?” diye sorulduğunda başlıyor çürüme.
Çünkü bir başkasının hayatını kıyasladığın anda kendi yolundan çıkıyorsun. Ve en acı olanı da ne biliyor musun? Başarılı insanlara duyulan öfke, aslında kişinin kendi yapamadıklarına duyduğu gizli kızgınlık. Ama bunu kabul etmek çok ağır gelir. O yüzden “kimle birlikte oldu da başardı”, “kimin sırtına bastı da çıktı” gibi söylemlerle başarıyı gölgelemeye çalışır insanlar. Bu bir savunma mekanizmasıdır. Kendi tembelliğini, cesaretsizliğini, adım atmıyor oluşunu haklı göstermek için.
Ama şunu unuturuz:
Birinin başarısını tebrik etmek seni küçültmez. Tam tersine, seni daha da yüceltir.
Kıskanmak yerine “Ben de yapabilirim” diyebilmek, en büyük devrimdir insanın kendi içinde. 
Ben ne düşünüyorum?
Bence başarı, içten bir dengeyle gelir.
Kendi yolunda yürüyen, başkasının ışığına bakmadan kendi ışığını yakan insanlar gerçekten başarılıdır.
Ve evet, kıyas kültürü ne yazık ki bize çocukken aşılandı. “Bak Ayşe ne güzel yaptı”, “Bak Mehmet ne kadar uslu…” diye. O yüzden de büyüyünce kendi içimizde değil, hep dışarıda arar olduk değeri. Ama şunu unutmamalıyız:
Başarı sessizdir. Gösterişsizdir.
Ve en çok da kıskanılmadan değil, takdir edilerek anlam kazanır.
Bir gün gerçekten insanlar, başkasının başarısını alkışlamayı öğrendiğinde; dünya daha yaşanılası bir yer olacak. Ama o gün ne zaman gelir… işte onu ben de bilmiyorum. Belki bugün, belki yıllar sonra.