Bu idareciler alınlarından öpülür

Geçtiğimiz gün yolum Pınar Mahallesinde binlerce öğrencinin eğitim-öğretim gördüğü Turgut Özal lisesi’ne düştü.
Okulun sıcak kanlı,tam Adana  ve eğitim sevdalısı olarak adlandırabileceğim  Başmüdür Yardımcısı Mehmet Sırrı Huylu’nun davetine karşılık vermek için gittiğim  Turgut Özal lisesinin kapısında eski bir dostun  Okul Müdürü  olarak yaptığını öğrendim. Bu nedenle daha da mutlu oldum.
Borsa Lisesinde görev yaparken tanışıp  dost olduğum Okul Müdürü Halil Topalhan’ın odasına süzülüverdim. Halil beyi yine harıl harıl çalışırken ve  velilerle yakından ilgilenirken buldum.
 Kısa süren sohbetin ardından Başmüdür Yardımcısı Mehmet  Sırrı Huylu ile tanışma olanağını kavuştum.
Mehmet Sırrı bey’in  Adana’nın yerlisi olduğu  her halinden belli oluyor du..  =
“Gel Gardaş gel otur bir sobet edelim ondan sonra sana okulu gezdireyim”demesi  sıcak yaklaşımı misafirperverlik örneği idi.
 Mehmet Sırrı bey, hiç boş durmuyordu. Kapısı sürekli açık odaya  öğrenciler,veliler rahatlıkla girip çıkıyordu. Sırrı bey onların sorunlarıyle ilgileniyor  ve çözdükten sonrada  tüm sevecenliğiyle yolcu ediyordu.
Bu durum gerçekten  beni çok etkilemişti.
Bir İdareci’nin öğrencilere “baba şefkati” ile yaklaşması bana biraz yabancı gelmişti. Acabalar içerisinde  kendimi  okulu gezerken buluyordum.
Mehmet Sırrı Huylu  bana okulu gezdirirken , Öğrencilerin “ baba şunu nasıl yapalım. Sırrı baba  bu hafta sonu  kurs var mı?” şeklindeki konuşmaları ve bir evlat sıcaklığı içerisinde yaklaşmaları kafamdaki “acabayı” yok ediyordu.
Her gördüğüm manzara beni şaşkına  çevirdi.
 Nasıl şaşırmayayım ki?
Başmüdür  Mehmet Sırrı Huylu  okulda sanki bir matbaa kurmuş..
Baskılar yapılıyor,fotokopiler çekiliyor her biri 10 binlerle ifade edilen  makineler  ha bire çalışıyor.
“Bunlarla ne yapıyorsunuz? sorusuna gelen yanıt şaşkınlığımı bir kat daha artırıyor.
“Biz burada öğrencilerin tüm kırtasiye  ihtiyaçlarını karşılıyoruz. Milyona alacağı kitaplar ve defterler fotokopi yapılıp ciltleniyor, öğrencilerimize ucuz şekilde satıyoruz. Hem öğrencimiz hem de biz kazanıyoruz “
Bilgisayarlarla donatılmış, yetişkinlerin  kullandığı bir oda göze çarpıyor ardından
“Bu oda da nedir ki?” demeye fırsat bile bulamıyorum.
“Bu oda da öğretmenlerimiz bilgisayar kursu görüyor. Bilgisayarı  kullanmasını öğreniyorlar daha sonrada öğrencilere öğretiyorlar”
Bir başka odaya giriyorum. Bir grup öğrenci ingilizce şarkılar eşliğinde eğleniyor,
 “Peki  bu öğrenciler ne yapıyor?”
“Her gün bir sınıf bu odaya  iniyor  sosyal faaliyetini yürütüyor. Çocuklar burada rahatlıyorlar streslerini atıyorlar”
Bir başka oda gözüme çarpıyor, sonradan  müzik odası  olduğunu öğreniyorum..
Bir öğretmen  ve bir kursiyer çlışıyor..
Sırrı hoca yine sevecenliğinle
 “ Çal hocam bana Çav Bellayı çal” diyor.
Başlıyor kemandan  Çav bellanın müzikleri dökülmeye.Bende  mırıldanarak ortak oluyorum bu halk türküsüne..
Sağ görüşlü  bir insanın ağzından Çav Bellayı dinlemekte ne hoş oluyor...
Diğer bir odadayım.. Öğrenciler kendi aleminde  grup çalışması yapıyorlar.
Sırrı hoca “ Devam edin, sohbetinizi bölmeyin” diyor  öğrencilerde sohbete devam...
Alt katlara iniyoruz 350 kişilik  büyük bir sola,  üç adet küçük salon... Bir de  Depo..
 Depo  ağzına kadar malzeme ile dolu..
“Tüm okullarda bunlar var mı? “
“Olur mu ? Bu bize özel 3 yıllık  temizlik ve diğer malzemelerimizi burada depoladık.Bunların tutarı bir hayli kabarık. Hiç bir okulda  böyle bir depo yok”
Ve  en olumlu bölgeye geliyorum. Nöbetçi öğrenciler için bir danışma masası   yapılmış. Yan tarafında da,   öğretmenler ve idarecilerle görüşmek üzere gelen velilerin  istirahat edebildiği oturma grubu. Bu bölgede mevcut..
Ve tüm bu güzelliklere gözlerimle tanık oluyoruz.
Sırrı hoca, “Bunlar daha başlangıç  Bu okulu cennet yapacağım eksiklikler giderildikten sonra gelip görün” diyerek iddialı mı iddialı..
Gördüklerim karşısında ancak, “Bu idariciler alınlarından öpülür” demekten başka  bir şey bulamıyorum.