Milletvekili olmak böyle bir şey!

Milletvekili adayı olana kadar siyasetle uğraşırlar.
Partinin içinde etkin isim olup ön plana çıkarlar.
Ekiplerini kurarlar, karşı ekipleri bir şekilde yıpratırlar.
Kader yüzlerine güler. Ya iyi siyaset yaptıkları için ya da belirli ekiplerin peşinde gittikleri için bir şekilde milletvekili adayı olurlar.
Seçim döneminde sıkmadık el bırakmazlar.
Gitmedik kapı, fotoğraf çektirmedikleri insan kalmaz.
Her Allah’ın günü açıklamalar yaparak seslerini duyururlar.
Seçilip yakalarına rozeti takarlar ve Ankara’nın yolunu tutarlar.
Her şey orada bitmiştir.
Dönüp Adana’ya geldiklerinde etrafında oluşan çekirdek kadro ile bayramlaşırlar, öpüşürler, koklaşırlar.
Bu gelenek haline gelmiştir.
Adaylıkları döneminde ‘asla eskileri gibi olmayacağız’ derler ama eskilerini aratırlar.
Gelen gideni aratır misali ortaya çıkar görüntü.
Buradan isim vermek istemiyorum. Çünkü hepsi kendilerince alınganlık gösterecekler, ‘hayır ben böyle değilim’ diyeceklerdir.
Onun için isim vermek istemiyorum. Ama milletin vekili olup ortalıkta görmediğimiz, sesini ve soluğunu duymadığımız insanları size bir çırpıda sayabilirim.
Çok da önemli değil aslında.
Milletvekili adayı iken gazetelerin haber merkezlerini mesken tutan, siyaset yaptıkları dönemlerde gazetecilerin has dostu olanlar, VİP ayrıcalığını kapınca değişirler.
İnsanoğlu…
Değişecek elbette.
İnsan büyüdükçe küçülmeli.
Tabi ki bunu bilen ve idrak eden için geçerli bu söylediklerim.
Ramazan Bayramı’nda gazetelerin haber merkezlerine bir kutlama mesajı dahi çekemeyecek duruma gelenlere küçük bir uyarı.
Siz de sizden öncekiler gibi gün gelir bir kenara çekilip oturursunuz.
Tıpkı onlar gibi olursunuz.
Söylemedi demeyin!