bir gümüş damla!

 
can
kenarımda
bir yer…
 
***
 
omzum
ağrıyor!
 
***
 
ne
zaman
24 kasım
gelse…
 
***
 
omzuma
bir tabut
ağrısı düşüyor!
aklıma
mustafa
gümüşdamla…
 
***
 
öyle
böyle bir
ağrı değil bu!
yokluğu
her geçen gün
artan dost ağrısı!
 
***
 
çünkü
her geçen
gün gerçek
dostlarımız o
kadar azalıyor ki!
geriye müsveddeler
kalıyor, ne acı…
 
***
 
bir
anması
oluyor!
katılanlar
ailesi, sen, ben,
bizim oğlan!
ve soruyorum
‘nerede o kadar
yetiştirdiği insan’
 
***
 
yarın
gazeteci
mustafa
gümüşdamla’nın
ölüm yıldönümü!
 
***
 
yoktur
çok
insana
şiir yazmışlığım!
 
***
 
ama
ben
gümüşün
tabutunu
sırtladıktan sonra
oturup kederimden
ağlayarak şiir yazdım!
okuyalım:
 
***
 
sustu
yolların
dudağındaki
türkü!
 
***
 
gitti
kaldırımları
uyandıran
çocuk!
 
***
 
yağmur
ağladı
denizin
haberi yok!
 
***
 
bitti
gönül
sürgünündeki
yolculuk!
 
***
 
tükendi
kalemlerin
dilindeki
şarkı
 
***
 
yıkıldı
tüm aykırı
sözcüklerin
barkı
 
***
 
boynu
bükük kaldı
çizdiğin
sayfalar
 
***
 
direne
direne kırıldı
kalbinin
çarkı
 
***
 
babacan
bir gülüşün
vardı
derinden
 
***
 
sıcakta
güz rüzgarı
tadında
serinden
 
***
 
bir
dost yüzü
görünce
dolup taşardı
 
***
 
hem de
yüreğinin
en güzel
yerinden!
 
***
 
şimdi
hırçın
depremler
bıraktın bize
 
***
 
çığla
gelen
bir çığlık
yürüdü içimize
 
***
 
asi
günlerini
anıyoruz
kederle gamla
 
***
 
sözde
hüzün
gözde bir
gümüşdamla…
 
***
 
işte
böyle
dostlar…
sessizce geçip
gidiyor yıllar!
 
***
 
ama
gümüş!
can
kenarımda
hep göz yası
olarak kalacak
ıssız bir bahar!
 
***
 
gülüşüne
hasretle!