Üç çocuk ve ...

Adı "Zeynep"...

Zeynep Sultan...

Henüz 5 aylık... Hapşırık sesi duyunca kahkalarla gülüyor...

Adı "Erdem"...

2 yaşını bitirmek üzere...

Kurbağaya “bubağa” diyor ve gülüşü dünyalara bedel...

Adı "Güray"...

7 yaşında. Birinci sınıfa gidiyor. Oyuncak silah ve bilgisayar tutkunu...

Erdem de Güray gibi oyuncak silahlarla oynamaya meraklı.

Üç küçük çocuk. Tamamen saf ve temizler...

Her geçen gün biz yetişkinlere benziyorlar, benzeyecekler.

Bir gün büyüyecekler ve yaşadıkları dünyanın nasıl bir yer olduğunu anlayacaklar.

Anladıklarında ise muhtemeldir ki çok geç olacak.

***

Seçimlere koşar adım giderken, yine türlü entrikalara şahit olacağız.

Yine kirli oyunları gözümüzün içine baka baka oynayacaklar.

Belki de o oyunlara alet edecekler ya da biz alet olacağız.

Kişisel çıkarlar için kullanacaklar, kullanılacağız...

Daha çağdaş, insanca bir yaşam beklentisi içinde umutlar yeşertirken sırtımızı sıvazlayıp amaçlarına ulaştıktan sonra unuttuğu insancıklar olacağız.

Yine değişen bir şey olmayacak.

Yine 5 yıllığına unutulacağız.

Yine birilerinin kişisel amaçları uğruna kullandığı ve sonra bir kenara attığı araçlar olacağız.

İnsanlar yine ağlayıp sızlanacak...

Yine birileri çıkacak kesip biçmeyi, delip geçmeyi seven bir toplumun evlatları olarak insanları canlı canlı kesip biçecek...

Yeni birileri çıkacak dünyada belki de eşi benzeri olmayan Taşköprü'nün bu kez kabloları çalındığı için yanmayan spotlarını çalacak...

Yine kendini yıllarca bilime, insanlığa adayan bilim insanlarının oluşturduğu milli değerler kimsenin itiraz edemeyeceği gerekçelerle katledilecek...

Yine “demokrasi, hak, hukuk, insan hakları” gibi evrensel kavramları kullanarak faşizme hizmet eden sözde demokratlar “bizden, bizden olmayan” diyerek birilerini ötekileştirirken, onların ötekileri de bir başkasını ötekileştirecek. Yine herkes birinin “ötekisi” olacak.

Yine “biz” yerine “ben” olgusu benliklerimizi saracak her geçen gün.

Belki de “Hepsi benim” diyen insanlar güruhunun bir parçası olacağız.

Paylaşımın nasıl bir şey olduğunu unutacağız bir süre sonra ve tek başına herşeye sahip olmanın aslında ne kadar acı bir duygu olduğunun farkına vardığımızda yine çok geç olacak.

****

Sonuç...

Yukarıda adı geçen üç çocuk gibi insani duygularımızdan arınmadan, küçücük şeylerle mutlu olamaz mıyız? O kadar zor mu bunu yapabilmek? Küçücük çocuklar yapabilirken biz yapamaz mıyız?

Neden olmasın?

Neden bu tertemiz benlikleri kendimize benzetme çabamız?

Neden tertemiz bir dünya yerine gri ya da siyah bir dünya tercihimiz?

Herşey bizim elimizde değil mi?

Temiz kalmak da kirlenmek de yine kendi irademizde değil mi?

Dürüstlük, ahlaklı olmak gibi erdemler yerine neden zübüklük kavramlarına olan merakımız?

Yine bir seçim dönemi... 5 yıldır belleklerini yitirenlerin bellekleri birden tazelendi.

Yine sırtımız sıvazlanacak ve bizim için var olduklarını söyleyen insanlarla karşılacağız.

Kendisi için değil herkes için çalışacağını söyleyecek hepsi...

Ne mi yapacağız?

Vicdanımızın sesini dinleyelim yeter.

Hiçkimse bu dünyaya kendi isteğiyle gelmediği gibi hiç kimsenin de bir başkasının yaşadıklarını yaşama zorunluluğu yok.

Çocuklarımazı iyi bir dünya, iyi bir gelecekbırakmak istiyorsak vicdanımıza ses verelim ve doğruyu bulalım.

Yoksa siz çocukluğunuzu hiç özlemiyor musunuz?