iki mesut

fotoğraf; ışıkla çizgi çizme sanatı

açık, orta ve koyu ton değerlerini verebiliyorsan ustasın

yüz kareden biri seni hayran bırakıyorsa iyisin

bin kareden üç fotoğraf çıkarabiliyorsan artık kendini aşmışsın

***

sadece deklanşöre basmakla bitmiyor

kaliteli fotoğraf çekmek ustalık istiyor

romanı bir kareye sığdırmak gibi

bir kareyle dünyaları anlatmak gibi

hangi açıdan nasıl bir duruşla çekileceğine karar vermek, gerektiğinde karşındakinin duruşunu değiştirmek senin elinde

fotoğraf sanatçısı olmak; iyi bir şiir yazmaktır, iyi bir tiyatro seyircisi olmaktır, değerli bir ressam olmaktır ve en önemlisi iyi bir okur olmaktır

yani yaşamı iyi okumaktır

diğer sanat dallarıyla barışık yaşamıyorsan fotoğrafçı olamazsın

***

daha çok gençti

daha çok ustalar yetiştirecekti, derken

mesut yavuz ayrıldı aramızdan

veda ederken anlattıklarının özetiydi yukarıda yazdıklarım

devlet tiyatrosu sahnesinde son kez dostlarıyla buluştu

sinevizyonda onu seyrederken sevgiyi dostluğuyla yoğuran değerli bir insanı ve bir fotoğraf dehasını kaybetmenin acısıyla sarsıldım

o sadece bir fotoğraf sanatçısı değildi aslında

ona, ‘fotoğraf sanatçısı’ demek anlamsız kalırdı, onun insanlığın sanatçısı olmasının yanında!

***

bir mesut daha vardı cenaze töreninde

adına fotoğraf müzesi açılan mesut eray

adana sevdalısı, gençliğin fotoğrafçısı

mesut yavuz ile dostlukları eskiye dayanıyordu

1990’lı yıllarda devlet tiyatrosu sanatçılarının fotoğrafını mesut eray çekiyordu

sonra diğer mesut’a devretti

iki mesut, yaşamın her alanında yoldaş oldular

yolları hep sevgi kaldırımlarında kesişti

bizim üzerine basıp geçtiğimiz yaşamı onlar deklanşörleriyle tarihin altın albümüne tek tek yerleştirdiler

belki milyonlarca kez bastılar deklanşöre

belki on binlerce kare bıraktılar geriye

kim bilir kimlerin duvarını ya da masasını süslüyor onların çektiği resimler

***

mesut eray

mesut yavuz’dan 15 yaş büyüktü

diğer mesut’u genç yaşta kaybetmenin acısını içine sindiremedi

cenaze töreninde o da ağladı

bir dost kaybetmenin sancısıyla ağladı

hem de ‘babama söz verdim, ağlamayacağım’ diyen kızını dinlerken ağladı

***

mesut yavuz’un eşi de çok sarsıldı

öyle bir ağlıyordu ki, her sarılanın omuzlarına dökülüyordu gözyaşları

hıçkıra hıçkıra ağlıyordu

biricik eşinin fotoğrafına sarılıp

‘gitti canımın cananı’ dercesine!

***

dostları yalnız bırakmadı mesut yavuz’u

omuz omuza çalıştığı gazeteci arkadaşları

fotoğrafıyla yaşattığı yoldaşları

devlet tiyatrosu sanatçıları

eşi, dostu, akrabaları

sahneden mezarlığa kadar…

kürek kürek toprak attılar

kuru toprağı gözyaşlarıyla ıslattılar

***

ve veda vakti geldi mezarda

mesut yavuz’un yüreği yaralı eşine bakıp, ‘öyle ağlıyorsun ki, görünce canım yandı. keşke o mesut ölene kadar ben öleydim’ diyen mesut eray çevresindekileri de ağlattı

çünkü…

iki mesuttan biri

artık yoktu!