Önemli olan beyinlerdeki engelleri kaldırabilmek

24 kasım Öğretmeler Günü
14 Şubat Sevgililer Günü
Mayıs ayının  ikinci pazarı Anneler Günü 
3 Aralık  Dünya Engelliler Günü..Günler böylece sıralanıp gidiyor..Bu insanlarımızı  sadece senenin bir günü  anımsayıp geçiyoruz. O gün  geçtiğinde  her şey geride kalıyor.
Öğretmenler, anneler, engelliler ne gibi sorunlar yaşıyorlar, iç dünyalarında ne gibi fırtınalar kopuyor. Onlar ne düşünüyorlar?  Bunları hiç bir zaman düşünmüyoruz. Düşünme gereği bile duymuyoruz. Sadece göstermelik törenlerle günleri  geçiştirip duruyuyoruz.
Bu kez böyle yapmayalım istedim. Bu nedenle Engellilerle ilgili  kısa bir araştırma yaptım.Çarpıcı rakamlarla karşılaştım.
Türkiye nüfusunun yüzde 12 si engelli..Yani her  100 kişiden 12’si  bu kesimde yer alıyor. Türkiye’de 8.5 milyon engelli var, bunlar kayıt altında olanlar.. Kayıt dışı olanlarla birlikte bu rakamın 10 milyonu  bulması olası..
Yine ülke genelinde 39 bin boş engelli kadrosu var..Bunlar bir tülü doldurulmuyor. Kadroların yalnızca  yüzde ikisininin kullanıldığı gerçeği de ortada..
Yani  çalışan engelli sayısı  tahminlerin çok altında..
Adanaya gelince  bu sayı daha da artıyor. Son istatistiklere göre  240 bin’i aşkın engellimiz var.
Nüfüsumuzu 2 milyon olarak kabul edersek ,Adana’da da her 8 kişiden biri engelli.. Yine Adana’da  engellilerin örgütlendiği 19 tane dernek var. 30-35’e yakında Rehabilitasyon Merkezi..
Kısacası engellilerin çalışabileceği eğitim göreceği kurum ve kuruluşların sayısı da  gülünç rakamlarda.
Bizler, kenti yönetenler, yani yarının potansiyel engellileri,engellileriçin neler yapıyoruz?
İşte bu sorunun karşılığı  koskocaman bir hiçççççç..
Sadece onlara acımakla yetiniyoruz “ahlar vahlar” çekiyoruz. Birey olarak onların dertlerine, tasalarına, acılarına ortak olmayı bile çok görüyoruz. Engellilerinde bizler gibi  bir yaşam süreceğini, çalışabileceğini, her işi  yapabileceğinidüşünmekten uzak kalıyoruz.
Kenti yönetenlere gelince onlarda bu güne kadar hiç bir şey yapmadılar yapmamaya da devam ediyorlar.
Hani iş,  yaşamlarını kolaylaştıracak önlemler, asansörler,  yollar, kaldırımlar,ulaşam araçları?  Hiç biri  yok. Onlara tekerlekli sandalyeyi bile çok görüyoruz.
Onlar mı ne istiyorlar?
Toplumun birer parçası olmak, üretmek, yaşamlarını idame ettirecek parayı  alın terleriyle kazanmak, kimseye  muhtaç olmamak. En önemlisi de  acınacak, çaresiz, hiç bir işe yaramayan, insan muamelesi görmemek.
Bunları  istemek onların hakkı değil mi?
“Evet” diyorsanız o zaman o hakkı “Sezarın hakkı sezara” diyerek onlara  teslim edelim..
Geçtiğimiz Günlerde  Kent Konseyi Engelliler Meclisi Başkanı  İpek Kobaner’in “Engelsiz Kent Adana” projesi  ile ilgili açıklamalarını gördüm ve okudum. Gerçekten çok mutlu oldum.