DELİLİK MI, VELİLİK Mİ? – AKIL SINIRINDAKİ SIR

Toplumun “deli” dediği birçok kişi, gerçekte velilik makamına çoktan ulaşmıştır.  
Bu insanlar öyle sıradandır ki, kimse onlara sır sormaz.  
Ama öyle derindirler ki, onların bir susuşu, bir milletin çığlığına bedeldir.

---

Akıllılar Dünyasında Akılsızlar:

Akıl, bugünün dünyasında yüceltilmiş bir tanrı gibidir.  
Her şey rasyonellik terazisinde tartılır.  
Ama o terazi, aşkı tartamaz.  
İlhamı ölçemez.  
Vahyi anlayamaz.

Neden mi?

Çünkü akıl sınırlıdır.  
Ve sınırlı olan hiçbir şey, sınırsız olanı kapsayamaz.

---

Deliler, Kalbiyle Görenlerdir

Sokakta bir adam bağırır:  
“Ben Tanrıyım!” der.  
Geçenler güler, hor bakar.  
Ama o an fark edilmez ki:  
Adam “ben” diyenin kim olduğunu çözmüş ve onu inkâr etmiştir.

O sözün anlamı “Ben Tanrı değilim, Tanrı’dan başka ben yok”tur aslında.  
Ama toplum bu dili çözemez.  
Çünkü şekilperestlik gözleri kör etmiştir.

---

Velilik Delilikten Doğar

Her velinin geçmesi gereken bir çöl vardır:  
Nefsi terk, halkı terk, aklı terk...  
Bu çölden geçerken, gören gözler değişir.  
Duyulan sesler farklılaşır.  
Zihin artık dünya frekansında çalışmaz.

Ve dışarıdan bakan der ki:

İkisi de aynı kökten gelen bir çığlık olabilir:  
"Ben buradayım!"

---

Netice: Deli Olmadan Derinleşemezsin

Deli olmadan, düşemezsin.  
Düşmeden, kalkamazsın.  
Kalkmadan, bulamazsın.  
Bulmadan, varamazsın.  
Ve varamazsan…  
Ne sen sensin, ne de hayat hayat.

---

Seyyidname der ki:  
“Herkes akıllıysa, bir şeyler yanlıştır.  
Ve bazen en hakikatli söz, en çatlak ağızdan çıkar.”