"Uyan Ey Unutulmuş!"

Sen...  
Ey topraktan yaratılan ve ışıkla mühürlenen!  
Ey sonsuzun çocuğu, geçiciliğe tutsak olmuş varlık...  
Ne çabuk unuttun kim olduğunu?  
Ne zaman sustu içindeki hakikat?  
Hangi oyalanış seni senden çaldı?

Bak!  
Her sabah doğan güneş sana “uyan!” diye haykırır,  
Ama sen hâlâ gözünü telefona açarsın.  
Bir mesaj, bir bildirim, bir yalan...  
Ruhun açlıktan kıvranırken, bedenini sahte doyurmalara mahkûm edersin.

*

Ey insan!  
Kendini kaybettin, çünkü zannettin ki bu dünya asıl evin.  
Oysa burası sürgündür, burası arayıştır,  
Ve sen en büyük soruyu unuttun:  
“Ben kimim?”

Sen bir tesadüf değilsin.  
Sen bir et yığını değilsin.  
Senin gözlerinin ardında yıldızlar fısıldaşır,  
Senin kalbin, Arş’a kapı açar.

*

Ama ne yaptın?  
Kibrine aşık oldun.  
İlmin oldu ama irfanın olmadı.  
Konuştun, anlattın, paylaştın...  
Ama yaşamadın!

Senin bildiğin hakikat, sadece laftadır.  
Oysa hakikat, sana secde ettirir!  
Kendini yıkmadan, yeniden doğamazsın.  
Kendini bilmeden, Rab’bi bilemezsin.

*

Ey özünü unutan kardeşim!
Ne zaman paranın sıfırları kadar değer verdin bir ruha?  
Ne zaman bir insanı menfaatsiz sevdin?  
Ne zaman bir yetimin gözyaşına ağladın?  
Ne zaman mazlumun feryadında kendini duydun?

*

Uyan!  
Bu dünya seni avutuyor.  
Ve sen avutulmayı seviyorsun.  
Ama unutma:  
Her avuntu bir unutuluştur.  
Ve sen özünü unuttun!

*

Sana başarı vaadiyle nefsini şişirdiler.  
Sana mutluluk vaadiyle içini boşalttılar.  
Sana özgürlük vaadiyle esir ettiler!

Ama şimdi duy sesimi:  
Bu söz Ali Demir Evrensel’in diliyle gelen  
Ama Hakk’ın çağrısıdır.

Silkin!  
Yeniden doğ.  
Ölmeden önce öl.  
Unutmadan hatırla.  
İçini boşalt, özünle dol.  
Kendin ol.  
Hakikat ol.

Çünkü sen,  
Ne parayla, ne şöhretle, ne alkışla ölçülürsün.  
Sen, *unutulmuş bir kudretin hatırlanışı*sın.

Ve eğer bugün uyanmazsan,  
Yarın çok geç olacak.

---

"Söz biter, ama öz susmaz."