Dünyada hakkını ödeyemeyeceğimiz iki insan vardır…
Onlar varlık sebebimizdir…
Onlar anne ve babalarımızdır…
Anne ve babalarımız bizleri yetiştirene kadar ne sıkıntılar çekmiştir…
Yemez yedirirler…
İçmez, içirirler…
Gün gelir süt alacak paraları yoktur, ama ne yapıp eder evladına içeceği sütü alabilmek için gereğini yaparlar…
Kimilerimizin babaları göçüp gitmiştir bu dünyadan…
Kimilerimizin de anneleri…
Kimilerimizin ise anne ve babası göçmüştür dünyadan ve bir başına kalmıştır…
Kimi evlatlar vardır anne ve babası yanı başındadır…
Kimi evlatlar vardır annesini ya da babasını huzurevine yerleştirmiştir…
Onlar evlatları için her türlü fedakarlığı yapmışlardır…
Peki evlatlar anne ve babaları için fedakarlık yapmış mıdır?
Kimisi yapmıştır…
Kimisi yapmamıştır…
Bizler için her türlü fedakarlıkta bulunan anne ve babalarımızın kıymetini bilelim ve onlara sıkı sıkıya sarılalım…
Ellerinden doya doya öpelim…
Sarılıp kokularını içimize çekelim…
Anne ve babalarını kaybedenler kabirlerini ziyaret ederek dua etsin…
Hatta sadece bayramlarda değil, sık sık mezarlarına gidelim onlar için dua edelim…
Bizlerden ayrı yaşıyorlarsa mümkün olduğunca sıkça ziyaret edelim…
Ne yaparsak yapalım onların hakkını ödeyemeyiz…
Bizler hata yapsak da onlar bizleri hep bağırlarına basmıştır…
Unutmayalım ki, onlar bizlerin varlık sebepleridir…
Bir el öpmeyi, mezarlarını ziyaret edip duada bulunmayı çok görmeyelim…
Onlar olmasaydı, bizler olmazdık…