Adalet. Herkesin ortak talebi, en temel hakkı. Kimden gelirse gelsin, hangi görüşten olursa olsun, bu ülkenin en çok ihtiyaç duyduğu şey. Ama ne yazık ki, adaletin sesi giderek kısılıyor. Ve biz, “Artık yeter!” demek zorunda kalıyoruz.
Bir baba düşünün… Ne yaşanırsa yaşansın, çocuklarının önünde bırakın tokadı, tek bir hakaret içeren sözü bile işitmemeli. Çünkü babalar çocukların gözünde kahramandır. Güçlüdür, yenilmezdir. Bu imaj, çocukların ruhsal gelişimi için vazgeçilmezdir. Onların dünyasında baba, güvenin ve korumanın simgesidir. Bu simgeyi kırmak, sadece bir bireyi değil, bir nesli yaralamaktır.
Ama mesele sadece bir baba değil. “Artık yeter” derken, aslında bu ülkede yaşanan tüm adaletsizliklere karşı ses yükseltiyoruz. Haksızlıkların kimsenin yanına kâr kalmaması gerektiğini haykırıyoruz. Çünkü bu düzen değişmediği sürece, ne adaletten ne de haklardan söz edebiliriz.
Toplum olarak irkilip kendimize gelmeliyiz. Örf ve adetlerimizden uzaklaştıkça, bizi bekleyen son hiç de iç açıcı görünmüyor. Ahlaki değerler erozyona uğruyor, vicdanlar suskunlaşıyor. Oysa bu ülkenin mayasında merhamet var, adalet var, hakkaniyet var.
Bu yazı bir çağrıdır. Sessiz kalmış vicdanlara, unutulmuş değerlere, görmezden gelinen gerçeklere.
Artık yeter.
Adalet gelmeli.
Ve bu kez gerçekten herkes için.
Yorumlar
Kalan Karakter: