Dün Ramazan Bayramı’nın birinci günüydü…
Her bayram olduğu gibi bu bayramda da kimileri mutlu, kimileri mutsuz oldu…
Kimileri büyüklerin ellerini öpmeye gidip bayramını kutladı…
Kimileri mezarlıkları ziyaret edip ebediyete intikal etmiş olanlar için dua ettiler…
Kimileri Yaşlılar yurduna gidip kimsesiz yaşlıların elini öpüp bayramını kutlayarak hayır dualarını aldılar…
Kimileri ise, çocuk esirgeme kurumlarına giderek kimsesiz çocukları sevindirdiler…
Bir bayramı daha idrak ediyoruz…
Mutluluğumuzla, mutsuzluğumuzla…
Dostlarımızla, büyüklerimizle, sevenlerimizle bir bayramın daha içerisindeyiz…
Kimilerimiz babasız, kimilerimiz annesiz bayramı yaşıyoruz…
Kimilerimiz evlatsız, kimilerimiz kardeşsiz, kimilerimiz ağabeysiz bayramı karşıladık…
Ancak, en mutsuz olduğumuz kaybettiklerimize olan üzüntülerimizdir…
Gönül isterdi ki, bayramı kutlarken, babalarımız, annelerimiz ve digger kaybettiklerimiz yanımızda olsun…
Ancak, şu bir gerçek ki, kaybettiklerimiz olmasa da bayramı idrak ediyoruz…
Bundan sonrası için asıl önemli olan yanımızda olanların kıymetini bilmektir…
“Keşke” dememek için, yanımızda olanların kıymetini bilelim, bayramı daha mutlu geçirelim…
Evet bir bayramı daha idrak ediyoruz…
Mutlulukla, mutsuzlukla, acılarıyla, hüzünleriyle bir bayramı daha idrak ediyoruz…
Herşeye ragmen mutlu bayramlar…