Hayat şartları babaları olduğu kadar anneleri de çalıştırmak durumunda bırakıyor. Çalışan babalar ve çalışan anneler.
Ya çocuklar!
Biraz babaannede, biraz anneannede!
Paran varsa, çocuk kreşte…
Tatil başladığında yaz okullarında.
*****
Sadece yatmadan yatmaya anne ve babasıyla görüşen çocukların olduğu bir ülkede yaşıyoruz.
Çocuk büyüyor ama nasıl büyüyor?
Baba yorgun argın işten gelip çocuğu babaanneden alıyor, evin kadını yemekti bulaşıktı derken gece oluyor.
Çocuk büyüyor ama nasıl büyüyor?
*****
Ardından çatışmalar başlıyor.
Çocuk annesiyle geçinemiyor, babasıyla anlaşamıyor.
Babaannesi ya da anneannesinin büyüttüğü çocuk, anne ve babasına uzak kalıyor. Sanki farklı bir kültürde yetişiyormuş gibi oluyor.
Anne ve baba çalışıyor. Çocuğu okula babaanne götürüyor, öğretmeniyle babaanne görüşüyor.
Akşam eve dönüş saatinde çocuk yemeğini yemiş bir halde ve uykuya hazırlık saatlerinde ailesini görüyor.
*****
Elbette dayanışma güzel.
Babaanne ve anneanneler çocuğa bakmalı ama anne ve babalar da çocuğundan sevgisini esirgememeli.
Kreşler gerçekten sevgi verebiliyor mu?
Anne ve baba tadında hangi kreş öğretmeni çocuğuna sarılabilir ki?
Biz çocuklarımızı kreşe veriyoruz, yaz okullarına gönderiyoruz ama anne ve baba olarak onlarla vakit geçirmiyoruz.
*****
Eve gelirken bir oyuncak alıyoruz. Belki çocuğun sevdiği çikolatalardan alıyoruz. Görsel anlamda onu mutlu ediyoruz.
Ya duygularımız.
Hangi oyuncak, anne ve baba sıcaklığını verebilir ki?
Sadece cep telefonundan arayıp onunla konuşmak yeterli mi sizce, göz göze gelip, onun sevincine, tebessümüne ortak olmak varken…
*****
Diyeceğim o ki
Çocuklarınızla birlikte büyüyün
Geç kalmadan!