İnsan bazen anlaşılmak istiyor.
Anlatmadan, hal diliyle..
Ama kimsenin kimseyi anladığı yok.
Herkes kendi menfaati uğruna bir hayatı sürer olmuş.
Etrafına bir bakıyorsun karşındaki ne hisseder, söylediğimi kelime kırar mı diye düşünen yok.
O kadar bencil insanlar olmuşuz ki, kendimizden başkasını acısını dahi umursamıyoruz.
Sadece biz..
Ne olursa olsun dünya bizim etrafımızda dönsün istiyoruz.
**
Tabii bu tarz insanlar kimse tarafından sevilmiyor.
Kim, sadece kendini düşünen biriyle arkadaş olup, vakit geçirmek ister ki zaten?
Eminim ki kimse bu durumu kabul etmez.
Eee kimse kabul etmeyince bu insanlarda bencillikleri gibi tek kalmaya mahkumdurlar.
Kimse çevresinde kalmaz, yapayalnız kalırlar.
**
Böyle bir hayatta kimsenin isteyeceği tarzda değildir.
İnsan bazen birilerini yanında istiyor.
Bir dayanak, bir sığınak istiyor.
O yüzden bencil insanlara şunu sormak istiyorum; Böyle yaparak yaşadığınız bir hayattan memnun musunuz?
Durun ve düşünün.
Kendinize sorun ve öyle hayatınıza devam edin..